Angelic Wars สงครามนางฟ้าข้ามเวลา

ต่อไปนี้ ผู้เขียนจะเริ่มทำการรีไรท์นิยายเรื่องนี้นะครับ ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งคุณผู้อ่านล่วงหน้า

สิ่งที่แก้ไข: ปรับสำนวนให้กระชับได้ใจความ แต่ไม่เร่งรัดเกินไปเหมือนฉบับก่อน, เปลี่ยนแปลงลำดับเรื่องเล็กน้อย

          เรื่องย่อสั้นๆ สำหรับเนื้อเรื่องช่วงที่หนึ่ง

          - มันเป็นการต่อสู้ระหว่างอาวุธชีวภาพรูปร่างคล้ายมนุษย์กับสิ่งมีชีวิตนอกโลกที่จะถูกส่งมาทุกหนึ่งสัปดาห์

โดยที่พระเอกเป็นเพียงคนธรรมดาที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเวลาที่พวกมันปรากฏตัวเท่านั้น

บทนำ

ยังต้องการคำตอบอะไรจากผู้รอดชีวิตที่ทำได้แต่หนีตายอย่างเขาอีก คำถามซ้ำซากถูกเอ่ยวนทุกๆ ห้านาที ทั้งที่ทางนี้ก็เล่าทุกสิ่งที่จำได้ไปหมดแล้ว หากนำคำให้การของเขาไปเรียบเรียงแล้วตบให้เข้าที่สักนิดคงใช้เป็นวัตถุดิบการเขียนนิยายเหนือธรรมชาติได้สักเรื่อง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ชายในชุดเครื่องแบบสีกากีต้องการ ปลายปากกาจิกกระดาษเป็นเสียงที่ชวนให้ไม่สบายใจเอาเสียเลย เขาควรจะรู้ว่าห้องพักผู้ป่วยควรมีบรรยากาศผ่อนคลาย ไม่ใช่กดดันราวกับห้องสอบสวนอาชญากรตัวเป้งเช่นนี้

“ผมชักหมดความอดทนแล้วนะ” นายตำรวจแค่นเสียงในคอ “กรุณาเล่าความจริงมาดีกว่าครับ ไม่ต้องกลัวว่าคนที่ทำร้ายคุณจะตามมาทำร้ายหลังจากที่เล่าความจริงกับผม เราตรวจสอบประวัติตำรวจทุกคนตั้งแต่วันที่เข้ามาสมัคร ไม่มีผู้ร้ายแฝงตัวเข้ามาเหมือนในภาพยนตร์หรอกครับ แต่ถ้าคุณยังเบี่ยงประเด็นอย่างนี้ นอกจากเราจะจับตัวคนร้ายไม่ได้แล้ว คุณจะโดนข้อหาให้การช่วยเหลือผู้ร้ายด้วยนะครับ”

“ก็ผมเล่าทุกอย่างไปหมดแล้ว และผมยืนยันว่าทุกอย่างที่เล่าเป็นความจริงครับ” ชายหนุ่มในชุดผู้ป่วยหนักแน่นในคำพูดของตน พร้อมจ้องตานายตำรวจเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจ มันทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจอย่างหนักอก

“ขอโทษนะครับ คุณจะบอกว่าคำให้การของคุณทั้งหมด” นายตำรวจพลิกสมุดกลับไปยังหน้าแรก “คือคุณกำลังจะไปทำงานวันแรกในบริษัทที่คุณจำชื่อไม่ได้ แต่ก็เจอกลุ่มเมฆสีดำขนาดยักษ์หมุนวนเหนือท้องฟ้าเหมือนพายุพร้อมกับสัญญาณเตือนภัย คุณถึงหนีไปยังหลุมหลบภัยโดยมีลมหนาวพัดไล่หลังตลอดทาง พอกลไกทางเข้าเคลื่อนลงไปใต้ดินก็มีเหตุขัดข้องทำให้หยุดชะงัก แล้วก็มีหนอนประหลาดทำลายเพดานลงมากินคนที่หนีเข้าไปพร้อมคุณ มันเป็นสาเหตุที่มีคนพบคุณบาดเจ็บสาหัสในหลุมหลบภัยใต้ดินเหรอครับ”

ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยันสิ่งที่ได้ฟังทั้งหมด เมื่อได้เห็นเช่นนั้น นายตำรวจก็กุมขมับพลางถอนหายใจซ้ำ

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วย คำให้การนี้ไร้สาระที่สุดเลยครับ”

คำตอบนั้นทำให้ผู้บาดเจ็บติดเตียงไม่พอใจอย่างมาก แต่เขาก็ไม่มีแรงจะโต้เถียงหรือจะลุกขึ้นจากเตียง เหตุผลหนึ่งเป็นเพราะเรี่ยวแรงไม่ค่อยมีหลังจากที่อาการบาดเจ็บเพิ่งถูกรักษาจนหายได้ไม่นาน พวกมันทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้บนร่างกายของเขา จุดที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือ ศีรษะที่ถูกกระแทกด้านหลังจนสมองได้รับการกระทบกระเทือนรุนแรง ทั้งยังเสียเลือดไปมาก ขนาดแพทย์ยังบอกว่าเขาโชคดีมากที่ยังมีชีวิตรอดมาได้

ส่วนอีกเหตุผลอยู่ข้างนอกหน้าต่าง ซึ่งเขาหลีกเลี่ยงที่จะเข้าใกล้หลังจากที่ได้เห็นสภาพภายนอกครั้งแรก

มันต่างจากภาพที่เคยเห็นตั้งแต่เด็กโดยสิ้นเชิง คนจำนวนมหาศาลที่เดินตามทางเท้า ถนนที่มีรถราวิ่งเต็มทุกเลน รวมถึงอาคารบ้านช่องที่ถูกทาสีใหม่เอี่ยมราวกับได้รับการบูรณะใหม่ทั้งหมดหลังถูกปล่อยให้ทรุดโทรมตามกาลเวลาตั้งแต่ที่เขาเพิ่งจำความได้ บรรยากาศมีชีวิตชีวาของโลกภายนอกปฏิเสธคำให้การของชายหนุ่มโดยสิ้นเชิง

และไม่มีร่องรอยความเสียหายที่น่าจะเกิดขึ้นจากลมหนาวที่พัดแรงยิ่งกว่าไต้ฝุ่นสักนิดเดียว

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเคาะโดยนางพยาบาลหน้าตาดี เธอเดินเข้ามาพร้อมแก้วบรรจุยาแคปซูลสองเม็ด

“ขอโทษนะคะ ได้เวลาผู้ป่วยทานยาแล้วค่ะ รบกวนคุณตำรวจมาวันหลังนะคะ” นางพยาบาลแตะไหล่ชายในเครื่องแบบเพื่อขอทาง เขาหลีกทางให้แล้วบอกว่าจะมาใหม่ในวันหลัง “ทานยาแก้ปวดก่อนนะคะ คุณหมอบอกว่าอาจมีอาการปวดหลงเหลือจากการรักษา ทานเสร็จแล้วดื่มน้ำตามเยอะๆ เลยนะคะ คุณแสงสุทิน”

เธอยิ้มหวานให้เขาคลายความกดดันจากการสอบปากคำกว่าครึ่งชั่วโมง แล้วยื่นแก้วยาพร้อมน้ำดื่มให้เขา พอทานยาเสร็จก็รู้สึกง่วงเพลียอย่างประหลาด แสงสุทินจึงเอนหลังลงบนเตียง และสติก็ล่องลอยเข้าสู่โลกแห่งความฝัน ที่ซึ่งความทรงจำอันปวดร้าวยังตามหลอกหลอนเขาอยู่ที่นั่น เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องอีกครั้ง ทางเดียวที่จะหนีจากมันคือลืมตาตื่น แต่ด้วยฤทธิ์ยาที่เพิ่งทานไปหมาดๆ ทำให้ทำเช่นนั้นไม่ได้

เขาจะได้เจอนางพยาบาลคนนั้นอีกหลายครั้ง เธอจะเข้ามาให้ยาเขาทุกๆ เจ็ดวัน จนกระทั่งได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ในอีกสี่สัปดาห์ให้หลัง